Week 2 - START STAGE

MAANDAG 6 FEBRUARI

Vandaag begint mijn eerste week stage. 

De eerste week begon ik met frisse energie maar wel 2 uur te laat.. Goede start ier, lekker bezig ja I know guys thanks.

Maar goed, toen ik eenmaal gearriveerd was heb ik samen met Ka Lai alle projecten, die al lopen of nog gaan starten, besproken. Ze heeft me uitgelegd wat de projecten inhouden, wat de klant verwacht zeg maar en wat mijn rol gaat zijn.

De eerste week zou ik me vooral bezig gaan houden met een project voor MANAVA.

MANAVA is een merk dat Ka Lai hier opgezet heeft. MANAVA is opgezet vanuit het verlangen om mooie producten te creëren samen met de lokale Cambodjaanse vrouwen. De lokale artisans gebruiken alleen natuurlijke Rattan en aloude weeftechnieken. Er wordt een combinatie gemaakt van de oude Khmer-technieken samen met nieuwe frisse concepten. De manden zijn een mix van traditionele Cambodjaanse weef technieken en Kbach symboliek. Dit zorgt voor prachtige unieke manden. Door het opzetten van MANAVA zorgt ze voor een uniek handcrafted design product en een vast inkomen voor de vrouwen in de village.

Niet alleen het product is dus super mooi om te zien, ook de achterliggende gedachte is prachtig!

Neem zeker even een kijkje op de website of de Facebook pagina:

⁃                website: https://www.manava-cambodia.com

⁃                Facebook: https://www.facebook.com/manavacambodia/

In maart staat er een beurs in Bangkok op de planning. De TIFF, dit staat voor Thailand International Furniture Fair. Ka Lai gaat hier naartoe samen met een meubelmaker hier uit Siem Reap. Ze mag haar baskets op zijn stand presenteren. Het kost namelijk blijkbaar echt veeeet veel geld om op zo’n beurs te mogen staan (wizziknieee maar is zo). En omdat hij haar de mogelijkheid bied om haar producten in zijn stand te presenteren zouden wij hem helpen met het presenteren van zijn producten en zijn merk. Dat is dus wat ik moest gaan doen. Ze heeft me gevraagd om na te gaan denken over een ontwerp voor de stand op de beurs en het presentatie meubilair. Hier ben ik mee aan de slag gegaan.

Ik heb me in het begin vooral bezig gehouden met het ontwerpen van een geschikt meubel. Het moest niet te exclusief zijn want de producten spreken al voor zich en het presentatiemeubel moest niet gaan afleiden. Daarnaast moest het meubel ook commercieel zijn. Het liefst wil Samorn (meubelmaker) met zo min mogelijk spullen weer terug naar Cambodja en dus zou hij ook het liefst de presentatie meubels willen verkopen. Na een grote hoeveelheid schetsen, meetings en technische tekeningen zijn we uiteindelijk zijn we tot een heel mooi, strak & minimalistisch meubel gekomen. Het ontwerp van de volledige stand bestond uit een aantal tafels van verschillende hoogtes en formaten. De tafels zelf waren niet super bijzonder maar het zat m in het detail. Dit was perfect voor de producten want op deze manier bleef het draaien om het product zelf. Ik was trots op mijn eindontwerp en zou nu samen met Samorn en zijn personeel gaan proberen om het meubel te realiseren.

Nadat alles besproken was en ik wat modellen had gemaakt, ben ik samen met Ka Lai naar de werkplaats van Samorn gegaan. Hier heb ik samen met een van zijn personeelsleden geprobeerd de verschillende zaagsneden etc. in het echt met het hout, uit te proberen. Ik heb een ontwerp gemaakt waarbij het tafelblad verzonken is in het frame. De poten en het frame van het tafelblad kunnen zonder schroeven aan elkaar bevestigd worden en de connecties hebben allemaal een bepaald “subtiel detail” (om het zo maar even te noemen). Om het ontwerp te kunnen realiseren zijn er een aantal lastige zaagsneden nodig. Hier had ik tijdens het ontwerpen dan ook even goed mijn hoofd over gebroken maar ik was er van overtuigd dat het mogelijk zou zijn. Omdat het allemaal precies in elkaar zou moeten passen, was het dus belangrijk dat alles ook heel exact gezaagd zou worden. Ik vond het vrij lastig om mijn ontwerp goed uit te tekenen en dus ging ik naar de werkplaats om het voor te doen en mijn ontwerp uit te leggen.

Toen ik daar kwam werd ik natuurlijk nogal scheef aangekeken. Die gasten keken echt zo van uh whut, komt deze vrouw ons nu even uitleggen hoe het moet. Prachtig vond ik dat. Dus toen ik ze eens even liet zien van how it’s done, kreeg ik een standing ovation en werd ik door 4 verschillende mannen ten huwelijk gevraagd. Nee grapje, tuurlijk niet.. Een van de jongens die mijn ontwerp uit zou gaan voeren keek me echt aan van gurl, I know what to do, fuck off. Maar ach, ik voelde me weer even goed, want women rule enzo, en hij begreep wat de bedoeling was, dus TOP.

Vervolgens hoorde ik een paar dagen later dat die kerel in z’n hand gezaagd had en dat het project even stil lag.. haha. Voelde me best schuldig enzo maar goed eigen schuld dikke bult. Project lag dus stil en tijd begon te dringen voor maart. Toch bleef ik goed vertrouwen houden dat het alsnog, voor die tijd, zou lukken om mijn volledige ontwerp tot realisatie te brengen. Tijd zal het leren zeggen ze dan, dus wachtte ik braaf af.

Ondertussen was ik al weer bezig met het volgende project voor PUIK ART.

PUIK ART is een Nederlands design merk en het bestaat uit verschillende designers die (individueel) producten ontwerpen voor het merk. Ka Lai is een van die designers die voor hen ontwerpt. We waren gevraagd om een stoel, een kruk en een lamp te ontwerpen maar de focus lag bij de stoel. De stoel moest van staal gemaakt worden en passen in het interieur voor een huis, een cafeetje/ restaurant of iets dergelijks. Met deze info ben ik aan de slag gegaan. Na een paar dagen voor PUIK ontworpen te hebben zijn we tot een aantal concepten gekomen. Voor nu laten we het project even voor wat het is. Dit heeft ermee te maken dat PUIK graag een andere kant op wil, ze willen nadenken over of ze nieuwere uitstraling willen gaan creëren voor het merk. Aan het einde van de week hebben ze daar een meeting over in NL. Ka Lai wilde wat ontwerpen hebben voordat die meeting zou plaatsvinden, zodat ze kon pijlen of we in de  goede richting zaten en tegelijkertijd ook een beetje met hen meedenken voor een nieuwe richting (denk ik).

Omdat PUIK dus nu even op een lager pitje staat begin ik met het werken aan het volgende project. Dit keer voor het merk ASHI.

ASHI is een bedrijfje dat in Cambodja papier maakt van bananenbomen. De eigenaar komt uit Japan. De reden dat ze dit bedrijf opgezet hebben is om de mensen weg te halen van de dump sides. Als ik het goed begrepen heb zijn er namelijk heel veel families die op de dump sides leven. Ze hebben daar hutjes waar ze verblijven zodat ze er als eerste bij kunnen zijn wanneer de vrachtwagens het afval komen lozen. In die bult met vuilnis gaan ze dan vervolgens op zoek naar dingen die ze weer door kunnen verkopen om zo geld te kunnen verdienen. Zoals je begrijpt kan dit dus niet echt voor een vast inkomen voor die mensen/gezinnen zorgen. ASHI wil ervoor zorgen dat deze mensen een echte baan krijgen waar ze vast geld mee kunnen verdienen.

Ondertussen arriveert de tweede stagiair. Een Franse jongen die studeert aan de Design Academy in Eindhoven. Very leerzaam voor mij dus :). Na een paar dagen met hem aan het ontwerp gewerkt te hebben, blijkt toch dat we vrij snel vastlopen. Dit is omdat we te weinig kennis hebben over wat de mogelijkheden zijn met het materiaal. Daarom gaan we de ASHI bananapaper farm een bezoekje brengen.

Dit was echt super leuk en leerzaam om te bezoeken. We hebben het hele proces kunnen zien. Stap voor stap hebben we uitleg gekregen over wat er allemaal moet gebeuren tot het van bananenboomstam in ASHI papier veranderd.

Het proces van het maken van bananenpapier duurt best wel lang. Eerst wordt de stam helemaal ontleed. Ze hakken de stam in grove stukken. Maar omdat het binnenste van de stam te zacht en vochtig is kan het niet worden gebruikt voor het papier. Daarom wordt het binnenste van de stam met een soort plamuurmes van de buitenste “schil” afgeschraapt zodat er nog een heel dun laagje “stamschil” overblijft. Dit is het eerste stadium van het bananafiber.

Als hier genoeg van geschraapt is wordt het in een enorme pot met kokend water gedaan. Dit laten ze ongeveer 2-3 dagen koken tot het goed is.

Vervolgens wordt dat gekookte bananen spul naar een ander deel gebracht waar het met een enorme houten hamer tot een soort draden moes wordt geslagen. Deze grote hamer wordt met de hand aangedreven. Er zit een soort mechanisme aan de enorme hamer wat ervoor zorgt dat ie omhoog getrokken wordt en weer naar beneden valt.

Daarna komt het weer terug naar de plek waar wij waren en wordt het door een aantal vrouwen met de hand in kleine stukjes geknipt.

Als alle bosjes dradenweefsel in kleine stukjes geknipt zijn, wordt het in een grote kom met water gedaan waar het gemengd wordt met een plastic fiber. Dit plastic fiber is gemaakt van gerecyclede flessen, wat ze importeren vanuit Japan. Ik vroeg me af waarom ze niet gewoon de plastic flessen uit Cambodja gebruiken, maar blijkbaar is dat plastic niet dik genoeg om de basis te vormen voor het fiber dat ze gebruiken.

Met een zeef mal dinges scheppen ze de mix van bananapaper fiber & het plastic uit de grote kom. Vervolgens wordt dit met een rol die vocht op neemt aangedrukt en te drogen gelegd.

Als laatste stap leggen ze het “papier” tussen een pers die het ook een beetje verhit. Hierdoor smelt het plastic een beetje en vermengd het zich met het bananafiber. Als dit alles gedaan is, is het ASHI papier klaar.

ASHI heeft momenteel al een aantal producten die ze maken van het ASHI papier. Dit zijn bijvoorbeeld portemonneetjes, etuitjes, een clutch, een aantal kleine totebags en nog een paar andere dingen. Dit zijn leuke producten maar het is straalt niet veel kwaliteit uit. Ondanks het feit dat het papier is, is het verbazingwekkend stevig. Door het mixen met plastic fiber wordt het ook redelijk water resistent. Toch kan ik me voorstellen dat mensen het niet snel kopen, want wie wil er een tas van papier. Je denkt automatisch dat het snel scheurt, of als het een beetje nat wordt dat het dan ook meteen kapot gaat. Ka Lai is van mening dat het ASHI papier op een hoger niveau getild kan worden, dit bereik je door wat designproducten toe te voegen aan de collectie. Als het product er kwalitatief goed uitziet, hebben mensen ook sneller vertrouwen in het materiaal. En dat werd dus onze missie.

We ontwerpen een Totebag & poch voor ASHI die kwaliteit uitstraalt en daarmee het imago van het bananenpapier automatisch omhoog trekt. Een van de “problemen” van de totebags die ASHI op dit moment maakt en verkoopt, is de keuze van het materiaal dat ze combineren met het papier. Het zijn vaak stoffen met blije printjes of goedkoop ogende kleuren. Doordat het proces van het maken van het papier zo uitgebreid is duurt het lang om een sheet of ASHI paper te produceren. Dit heeft het gevolg dat ze (nog) niet in staat zijn om grote hoeveelheden in een korte tijd te produceren. Het bedrijf is nog volop in ontwikkeling en ze geven zelf ook aan dat ze hier uiteindelijk wel naar toe willen maar voor nu gewoon met baby steps vooruit willen. Daarnaast kunnen ze het papier alleen in A4 of A3 formaat maken. Dit zijn dus dingen waar wij rekening meer moeten houden bij het ontwerpen van de totebag & poch.

We hebben besloten om voor het ontwerp van onze totebag ook een combinatie te maken van het bananenpapier en een ander materiaal, ook wij kiezen voor stof. De keuze voor de combinatie met een ander materiaal heeft er vooral mee te maken dat we gebonden zijn aan een maximale grootte van de scheets. Maar ook zijn we van mening dat het andere materiaal zorgt voor extra ondersteuning van het papier wat resulteert in een sterker eindproduct.

Omdat de TIFF beurs in Bangkok er bijna aan komt én mijn visum bijna verloopt besluiten we dat ik naar Bangkok vertrek om daar onderzoek te doen naar verschillende soorten stof. De kwaliteit, kleur en dikte van het materiaal is cruciaal. Je kunt een heel gaaf ontwerp hebben maar als je de verkeerde materialen gebruikt of materialen die geen kwaliteit uitstralen is het alsnog shit. Aan mij dus de eer om uit te vinden waar in Bangkok geschikte stoffen te vinden zijn. Hierover later verduuuuuur.