Maandag 30 januari - THE ARRIVAL

Maandag 30 januari & dinsdag 31 januari.

Jaaaa vandaag is het zo ver! Ik vertrek voor ±8 maanden naar Azië. 

Met een volgepropte backpack, een kleine rugzak en een extra koffertje stap ik in de auto. Voor vertrek heeft pap de verkeersinformatie nog even gecheckt. Het is nogal druk op de weg en hij besluit dat we beter geen risico kunnen nemen om in de file te belanden en dus de vlucht te missen. Daarom worden mama en ik op het station gedropt zodat wij met de trein naar Schiphol kunnen en in ieder geval op tijd zijn. Pap en Floor gaan met de auto.

Uiteindelijk zijn mama en ik niet veel eerder op Schiphol dan Pap en Floor en we treffen elkaar bij de incheck balie. Hier doe ik een gewaagde poging om mijn mega backpack in de travelhoes te proppen. Na een heus gevecht, en wat hulp van m’n kleine zus, kreeg ik het voor elkaar en sloot ik achteraan in de rij voor het inchecken. Gelukkig duurde dit niet al te lang en ik was blij dat ik bijna van die zware shit af was.

Omdat ik alles (natuurlijk) nogal last minute moest regelen had ik in overleg met Ka Lai (stage begeleidster), van te voren geen visum geregeld. Dit zou super easy moeten kunnen op het vliegveld in Siem Reap bij aankomst en zou ook nog goedkoper zijn. Perfect dacht ik, top geregeld. Helaas dacht de muts achter de incheckbalie op Schiphol daar even iets anders over.. Zonder dat ik de kans kreeg om met haar in gesprek te gaan over dat het allemaal geen probleem zou moeten zijn zou moeten zijn, besloot ze een halfuur voor mijn neus te gaan bellen. Ze besprak met de persoon aan de andere kant van de lijn dat ik nog geen visum had en ook geen terugvlucht. Want dat was blijkbaar het grootste probleem… In eerste instantie vond ik het eigenlijk best vriendelijk dat ze het voor me wilde checken maar na een poosje begon de tijd nogal te dringen, ik had een vlucht te halen mevrouw.

Nou na een halfuur voor mijn neus gebeld te hebben bracht ze me het nieuws dat ze me niet in mocht checken, ik moest perse een terug vlucht hebben. Op dat moment begon de stress wel een beetje toe te slaan. Ik sleepte mijn veel te zware bagage naar de rand van de rij en rende naar een loket van de vluchtmaatschappij. Daar probeerde ik uit te leggen wat de situatie was maar door mijn stress en haast begreep het vrouwtje achter de balie er vrij weinig van. Gelukkig kwam mijn favoriete grote reus (papa) alles even voor me oplossen. Ik maakte een reservering voor een vlucht van Siem Reap naar Bangkok. Zo kon ik bewijzen dat ik het land na een maand zou verlaten. Dit was genoeg voor de vrouw om me uiteindelijk alsnog in te checken en met een speedvaart nam ik afscheid van papa, mama en floortje.

Daar ging ik dan, in m’n uppie op pad. Door de stress, haast en stom gedoe kon ik een traantje even niet tegenhouden. Ik had niet eens de tijd om heel even adem te halen want zodra ik boven aan de trap kwam, was ik al meteen bij de douanen. Al snotterend vroeg ik de meneer of het mogelijk was dat ik wat voorrang kreeg omdat ik wat vertraging opgelopen had bij het inchecken. Hij legde zijn hand op mijn schouder en zei: “Als je stopt met snotteren ga ik dat voor je regelen, maak je geen zorgen. Loop maar mee!” Ik knikte braaf en liep achter hem aan langs de lange rij naar voren. Vanaf dat moment ging alles voorspoedig! Ik was zo door de douanen en paspoort controle en stapte als een van de laatsten het vliegtuig in.

De eerste vlucht van Amsterdam naar GuangZhou was rustig en ging voor mijn gevoel best snel. De overstap in GuangZhou ging verder ook zonder problemen.

Het enige was dat ik een klein beetje moest opschieten omdat ik wat vertraging had gehad met de vorige vlucht. Maar dit was eigenlijk vet relaxed want daarom hoefde ik niet te wachten tot ik het volgende vliegtuig in kon en kon ik in een keer doorlopen.

Na een tweede vlucht van ongeveer 3 uurtjes landde ik op het vliegveld van Siem Reap in Cambodja. Zodra je het vliegtuig uitstapt en de kleine hal binnenloopt word je eigenlijk meteen naar een balie geleid waar je je visum aan kunt vragen. Allereerst moet je een formuliertje met al je gegevens invullen en als je dat gedaan hebt kun je achter in de rij aansluiten. Na misschien 5 minuten in de rij gestaan te hebben was ik aan de beurt, en stond ik vooraan bij een balie waar een stuk of tien strengkijkende Cambodjaantjes zitten. Ik was eigenlijk best wel zenuwachtig. De vrouw op Schiphol had me toch wel een beetje doen twijfelen of het allemaal wel zo makkelijk zou gaan. Daarnaast kwam ik tijdens het wachten tot de conclusie dat ik mijn pasfoto’s vergeten was thuis, en daarnaast was ik me er ook nog van bewust dat ik een lading van zo’n 2600 pillen in mijn rugzak had zitten.

De zenuwen waren absoluut nergens voor nodig want het is gewoon een soort van lopende band werk. Je levert het ingevulde papiertje en je paspoort in bij meneertje 1. Vervolgens betaal je hem 30 dollar en 2 dollar extra als je geen pasfoto hebt. Dat zelfde meneertje verwijst je door naar een andere rij aan het einde van de lange balie. Daar moet je wachten tot het visum klaar is. Zo wordt je paspoort doorgegeven aan het tweede meneertje die hem checkt, die geeft hem dan vervolgens door aan een meneertje die je naam en de data erop schrijft. Dan weer eentje die een stempel zet, dan nog eentje weet ik veel wat ie doet en tot slot komt ie bij het laatste meneertje die alle paspoorten weer aan de eigenaren uitdeelt. Ik moet zeggen, dat hebben ze goed geregeld hoor die Cambodjanen. Als dat achter de rug is kun je weer in een andere rij gaan staan. Dit keer wordt je paspoort uitgebreid gecontroleerd. Als je goedgekeurd bent mag je naar de bagage loopband om je bagage op te pikken. In een halfuurtje stond ik buiten.

Ik wist dat Ka Lai een TukTuk voor me geregeld had en dus ging ik op zoek naar mijn naam op een bordje. In eerste instantie kon ik hem niet vinden. Op het moment dat je het vliegveld uit loopt staat er echt 20 mannetjes met bordjes staan te zwaaien. Ik heb er denk ik 5 minuten gestaan om mijn eigen naam te vinden tot er ineens een heeeeel klein Cambodjaantje met een bordje met mijn naam verscheen. Roth heette die en ik verstond geen woord van wat ie allemaal zei. Ik liep met het super vrolijke kleine mannetje mee naar zijn TukTuk en nam plaats. Zat ik dan, me kapot te zweten met m’n wollen coltrui en spijkerbroek. Genieten, eindelijk zon!

Hij bracht me naar het huis waar ik zou gaan wonen en daar ontmoette ik Ka Lai. Ik heb m’n spullen neergezet en ben meteen met Roth samen op pad gegaan om een fiets en Cambodjaanse sim kaart te kopen. Hij bracht me naar een shop waar een paar mega afgedankte fietsen stonden. Voor 45 dollar heb ik er een uitgekozen. Deze wordt vervolgens volledig opgepimpt met een mandje voorop, lamp etc.etc.

Roth vroeg me of ik misschien zelf naar huis zou kunnen fietsen en ik had zoiets van uh ja is prima. Ik betaalde hem en stapte op mijn veel te kleine “nieuwe” fiets.

Ik had geen flauw benul waar ergens in de stad ik was en waar ik heen moest maar ik besloot om maar gewoon een stukje te gaan fietsen. Na wat rond gefietst te hebben besloot ik de hulp van Google Maps in te schakelen, dit werkte helemaal prima en ik fietste naar huis. Daarna ben ik gaan lunchen met Ka Lai en toen ik terug kwam ben ik als een blok in slaap gevallen, midden op de dag.